Pomnikomania

Zauważyli Państwo, że gdy mowa o stawianiu pomników, nazywaniu ulic i podobnych pustych gestach, to zwykle jest to inicjatywa członków Prawa i Sprawiedliwości? Dopiero co na łamach „Wiadomości Świdnickich” rozliczaliśmy radnego Krzysztofa Lewandowskiego z tysiąca złotych, który w imieniu kolegów obiecał wpłacić pięć lat temu na konto budowy pomnika Jana Pawła II. A już jego partyjni koledzy, tyle że z innej części kraju, chcą kolejnego pomnika.

I nie chodzi o to, żeby tych pomników nie stawiać. W końcu robiono to i sto, i dwieście, i więcej lat temu, a niektóre są naprawdę wielkimi dziełami. Ale chodzi o to, by robić to uczciwie i szczerze. O ile bowiem łatwiej jest uwierzyć w szczerość działań naszego lokalnego stowarzyszenia, które zorganizowało się, by prowadzić publiczną zbiórkę funduszy na pomnik Jana Pawła II, niż w szczerość słów (nie czynów) polityka, który chce środki na ten cel wyciągnąć z miejskiej kasy. O ile cenniejszy jest pomnik postawiony z datków ludzi dobrej woli, którzy w ten sposób chcą przyczynić się do jego powstania, coś upamiętnić, pozostawić potomnym, niż pomnik, ufundowany przez lokalny samorząd (czy do końca jesteśmy pewni, że ten czy inny radny szczerze podniósł rękę za wyłożeniem środków budżetowych na ten cel?).

Czytelnicy moich felietonów w „Wiadomościach Świdnickich” znają mój stosunek do pomników. Wiedzą, że te, które już  są, szanuję. Ale tak naprawdę uważam, że należy je budować w sercach i w żadnym wypadku z publicznych pieniędzy. Dziś widać, gdzie publiczne pieniądze są naprawdę potrzebne i gdzie są darem serca i ogromną pomocą. W Bogatyni, Markocicach, Zgorzelcu… We wszystkich zalanych w maju i czerwcu miastach i wsiach na południowym wschodzie… Tam idą też pieniądze niepubliczne, prywatne, idzie pomoc od firm i od pojedynczego człowieka, który wyciąga ile może z portfela i wpłaca na konto Caritas.

I to jest coś, co człowiek powinien po sobie zostawić. Nie pomnik.